·    Od Stefana Nemanji zaczynając (XIIw. ) władcy serbscy uznają Boga jako jedynego zwierzchnika, a władzę jako służbę człowiekowi, narodowi i państwu. W spełnianiu tej misji mającej sens zbawczy pomaga aktywnie cerkiew – arbiter i sędzia moralnej sfery ziemskiego bytowania.
·    Cerkiew korzystając z prawa do osądzania przewinień władcy zaczęła stawać się przeciwnikiem dla rządzących niewłaściwie: np. w Żywocie patriarchy Savy autor (uczeń arcybiskupa Danila II) niezadowoleniem nasyca powieść o carze Stefanie Dušanie (ok. 1308 - 20 grudnia1355) chcącego uzurpować swoją władzę i na siłę powołując sobie patriarchę cerkwi. W ten sposób zaburzając stabilność w Serbii: „Wszystko (Bóg) oddał do rąk moich, jak cesarzowi Konstantynowi Wielkiemu (...) wszystko to stało się z woli Bożej”. Nazywa swe państwo „prawosławnym carstwem”.
Pomimo tego, Dušan (notabene jedyny niekanonizowany władca serbski) dba jednak o tradycję i stara się łącznie z duchowieństwem utrwalać postulowaną od czasów św. Savy zasadą diarchicznej symfonii. Dzięki temu po 20 latach zostaje zdjęta z Dušana anatema (klątwa) nałożona przez patriarchę Konstantynopola.

Bułgaria św. Iwan i święty Kliement (chyba)
Macedonia św. Kliment
Czechy św. Wacław
Węgry św. Stefan (ciekawostka)
Biznacjum Konstantyn i Helena
Ruś Włodzimierz i Olga
Chorwacja św. Hieronim chyba
nic nie wiem o świętych Bośni i Słowenii

stare i niemodne hity!